مادر وجود آسماني:

كمي  آهسته  مادر  خواب رفته        ز جان او توان  و تاب رفته

جهاني  مهرباني  خفته  اين جا        وجود  آسماني خفته اين  جا

مباد    كز   صدا   بيدار  گردد        گرفتار  غم   و  آزار   گردد

دگر  در پاي   او  قوّت  نمانده        كه پاي خسته را اينجا نشانده

دگر  دستان   او   نيرو   ندارد        دگر چشمان تارش سو ندارد

دل  پر  مهر  خود را وام  داده        زجان خود به كودك  كام داده

چه شبها تا سحر چشمش نخفته       غم دل ،جز خدا با  كس نگفته

تنش ازكاروزحمت گشته خسته       به  راه  دوستي  پايش  شكسته

به روز ناخوشي هم  كار كرده       پرستاري  ز  هر  بيمار  كرده

ندارد   جز  گناه    بي   گناهي       چه غمها خورده اودربي پناهي

دگر  عمر  گران   بر باد  داده        به  پيري  قامت   شمشاد  داده

شده  پرچين  جبين  و  چهره او      سياهي  رفته  از آن  خرمن مو

صدايش  گويي اندر خانه  مانده      حديثش  در  دل  افسانه   مانده

به ايّامي كه شاداب و جوان بود       براي كودكان بس مهربان  بود

هميشه  بوسه  بر فرزند مي زد       دمادم  بر رُخَش  لبخند  مي زد

هميشه كودكش را ناز  مي كرد       دلش را با  نگاهي باز  مي كرد.